प्रेम आपले जगा वेगळे
डोळ्यात डोळे घालूनीया,
अंतरंग फुलवितो ह्रदयातले ।
अबोल आपण,
निर्बल आपण,
माझ्या मनातला भाव
कसा कळे तुला....
सुगंध तुझ्या देहाचा
दरवळे माझ्या कनाकना मधे....
स्वप्नाच्या पैल तीरी
काय असे, मज ठाव नसे,
अबोल नाते आपले,
अतुट राहावे
तुझे माझे प्रेम फुलत जावे...
कितीही म्हटलं तरी,
मला तितकसं व्यवहारीपणे वागता येत नाही..,
आभाळावर केलेल्या त्या बेहिशोबी प्रेमाचं
या चातकाला व्याज मागता येत नाही
तूच माझी रुपमती सर्व मैत्रीणींत तूच सौदर्यवती म्हणीन केली मी तुझ्यावर प्रिती कधी बनशील तू माझी सौभाग्यवती ?
आठवणींचा कादंबरीत तु फक्त
प्रेमाचा इतिहास घडवून गेला आहे...
.
त्याच ऐतिहासिक प्रेमाला
वर्तमान देऊन आजही मी जगत आहे...
फक्त तुझीच वेडी ....
जीवन नुसते जगायचे नसते, त्याला नीट सजवायचे असते.
सजविताना एक लक्षात ठेवायचे असते, सजविताना प्रेम करणारे कोणीतरी हवे असते आणि म्हणूनचं प्रेम नुसते करायचे नसते तर ते टिकवायचे असते
